Tanıştırayım bu yakışıklı oğlum, Paşa
Ben bir hayvanseverim. 2 yıllık evliyim, çocuğum yok ama bir kedim var ve bunun için insanların suçlayıcı,kınayıcı nazarlarına maruz kalmaktan çok sıkıldım.
Evimde kedi beslediğim için beni pis olmakla suçlayan insanlara inanamıyorum.SEnin evindeki çocuğun elinde yemek,cips ve bilumum ıvır zıvırla her yerde dolaşıyor,bütün evi kırıntı içinde bırakıyor,küçük olanın elinde şekerler her yere sürüyor,her yer yapış yapış. Çocuğun altını yemek masasının üstüde açıyorsun sonra da ben kedi besliyorum diye pisim, öyle mi? Halt etmişsin. Sen benim evimde yemek yiyemiyorsan bilki bende seninkinde yiyemiyorum. Pislik, hayvanla çocukla olmaz. Pislik senin nevi şahsındadır
Uyurken gözüne ışık vurunca rahatsız oluyor
Diğer dayanamayıp kızdığım şey de ” Ay sen şimdi çocuğun olunca ne yapacaksın,atacaksın o zaman değil mi?” diye soran gerizekalılar. Bu nasıl bir sorudur ya? Ben çocuğum olacak diye niye ilk göz ağrımı sokağa atayım. İkinci çocuğa hamile kalınca birinciyi atanı görmedim daha hiç,ben neden atayım. “O başka bu başka, hayvanla çocuğu bir mi tutuyorsun” diyenler var bir de. Evet bir tutuyorum,neden tutmayayım ki? O da seviyor, o da üzülüyor, onun da canı yanıyor.Bir tek konuşamıyor. Nesi onu daha değersiz yapıyor anlayamıyorum bunu.
Boyuna posuna kurban
Bir de şöyle derler “Sen çocuğun olunca anlayacaksın, şu an çocuğun yok anlamıyorsun” Ben çocuğum olunca yeni duygular tadacak olabilirim ama sen ne yazık ki benim yaşadığım sevgiyi hiç bir zaman anlayamayacaksın.
Senin ağzını yirim ben
Çok kızdım,köpürdüm sanırım ama çok değer verdiğiniz biri her gün küçümsenir, pis olarak görülür ve ne zaman atacağınız sorulunca ister istemez deliriyorsunuz. Sen hayvanlara benim hissettiğimi hissetmek zorunda değilsin ama en azından saygı duy ve çeneni kapa. İşte istediğim bu. Hem zaten hayvanları sevmiyorsan beni de sevme, çünkü bende seni sevmiyor ve nezaketen katlanıyorumdur. Bunu da bil istedim.
Tam keyifçi
Follow
