Dokunduğunda hissedemezsin bazen ya da hissettiklerini çözümleyemezsin.
Bakarsın aynada bazen kendine, boş, bomboş, ne geçmiş gelir gözünün önüne , ne de gelecek.
An’da var mısın o bile belli değildir çoğu zaman, öylesine bir boşluk…
Kimin neyin boşluğu, neyle doldurulabilir yeri?
Önce çözümlemek lazım kendini,
Önce demek lazım, ben kimim, neyim?
Varlığımın amacı ne, bir kere buldun mu amacını,
İşte o zaman daha net görünürsün, şifresi çözülmüş tv yayını gibi…
Hem dünya netleşir, hem sen netleşirsin
Belki de kendimize daha çok zaman ayırmamız gerekiyordur
O kadar çok koşuşturup duruyoruz ki
İş,ev,arkadaşlar,aile, yapılması gerekenler, moda, izlenmesi gereken diziler
Peki ya biz nerdeyiz?
Trafikte oradan oraya yetişmeye çalışırken o kısacık boşluklarda bile elde telefon, facebook, twitter
Kim ne yapmış, nereye gitmiş, kiminle birlikteymiş?
Bir anlık bir boşluk bile yok zihinlerimizde
Korkuyoruz kendimizle baş başa kalmaktan…
O kadar yabancıyız ki kendimize, olur da ya kendimizle karşılarsak diye
her anımızı dolduruyoruz
Halbuki belki de o boşluğun nedeni budur
Belki de en büyük boşluk kendimizi tanımamızdan kaynaklanıyordur
Belki de o boşluğun gitmesi için biraz kendimizle baş başa kalmamız gerekiyordur
Zihninizde o deli gibi akan trafik aniden durmalı belki de, durmalı ve etrafına bakmalı
Ve sonra aynaya gözlerinin içine…
Hiç kendinle göz göze geldin mi ?
Kendi gözlerini detaylı inceledin mi, güzellik açısından demiyorum anlam açısından
Varlığın neyi ifade, hiç düşündün mü ?
Belki de durmak gerek, durup düşünmek
Çıktığımız yolda bir an etrafımıza bakmak
O yolda başkalarının peşinden koşmayı değil, kendimiz bulmayı öğrenmemiz gerek
Bence o boşluk sadece ve sadece kendimizle kavuştuğumuzda dolacak
Bence ruh eşi denilen şey kayıp benliğimizden, kayıp kendimizden başkası değil.
Follow
En çok bu yazılarını seviyorum ben
Tesekkür ederim:)