Küçücüktüm
Korku dolu, güvensiz, kaygılı
Herkesin en güvendiği kişilerdi benim en çok korktuklarım
Hep bekledim,
Bir gün beni de severler mi diye,
Endişelendim,
Ben sevilebilecek bir insan değil miyim diye.
Kötüydüm herhalde ben,çirkindim.
Sevilmiyorsam, suçlu bendim,
Bilemezdim ki;
Annemle babamın gözlerindeki nefretin sebebi
Ben değildim,birbirleriydi.
Bizim yüzümüzden ayrılamadıkları için
Suçladıkları, sevgilerini gösteremedikleri çocuklarıydık.
Suçluydum,
Çünkü vardım.
Varoluşumla acı veriyordum.
Acımasızdı diğer çocuklar
Hep en zayıf yerden vuruyorlardı,eziyorlardı.
Uzaklaştım,yalnız kaldım.
Hayatımın en zor yılları bana bambaşka bir boyut açtı.
Yeni bir dünya keşfettim.
Huzurun, mutluluğun, beni seven insanların olduğu…
Orada geçirdiğim ikinci bir çocukluğum var.
Başkaları gerçeklik olarak görmese bile
Benim en büyük gerçekliğim hep orası kalacak…
Follow
Vayyy arkadasim super olmus…ayrica en gizli en bilijmeyen seylerini burada yazman sasirtti beni.. insan paylasmak istiyor dimi? Seni herkes hep yanlis anladi yada anlamak istedi…kimse cabucak kirilan ama kimselere bisey belli etmeyen kalbini bilemedi… bence de yazmaya devam et arkadasim yazarken sana okurken bize iyi gelecek… hem merak da uyandiriyor bu iki yazi 🙂
Desteğin için çok teşekkür ederim arkadasim. Güzel sözlerin beni cok mutlu etti. Yazinin devamini bu akşam koyacağim. Ilerleyen günlerde aldiğim tepkilere göre devamini getirecek ya da sonlandiracagim. Iyi ki varsin